MuTLuYuM

karar verdim evet.. kesinlikle mutluyum...

çok kafamı karıştıran bi ilişkiydi ilk başlarda, yaşadığım... olurdu olmazdı derken, çok yıprandım... olmamalı dedim, ama karşı da koyamadım.. sonunda bıraktım kendimi, ki şimdi düşününce iyi ki de bırakmışım...

18 yaşımda, ilk sevgilimi çok sevdiğimde ve onunla acayip mutlu olduğumda; her genç kız gibi evlilik hayalleri kurmuştum.. ayrılınca da, onun gibi birini arayıp durmuştum.. bana o kadar kıymet verecek, öyle sevecek birini.. bulamadım elbet.. bu yüzden seneler boyunca unutmadım ilk aşkımı.. ilk aşkım olduğu için, muhtemelen unutmazdım yine de ama ikamesi olmamasının da etkisi büyüktü...

büyüdükçe; mükemmel adamı aramaktan vazgeçip, bulduklarımı mükemmel saymam gerektiğini düşünmeye başladım.. mükemmel, bir taneydi çünkü ve maalesef çok erken çıkmıştı karşıma.. o kapı kapanmıştı, o tren kaçmıştı..

hayatım boyunca diğer kadınlardan ayrılan bi yönüm oldu benim... sevgi aradım ben.. düzgün işler, dolgun maaşlar, son model arabalar fln değil.. beni sevsin istedim ve bunu da benim istediğim şekilde göstersin... kendime güvendiğimden belki.. şu hayatta yapamayacağım hiç bişi olmadığına inananlardanım ben.. paramı kendim de kazanırım, kazanıyorum da.. bana parası olan adam lazım değil bu yüzden.. her şeyimi yapabilirim bi başıma ama, sevme işini yapamıyorum.. birinin sevmesi lazım beni... hep onu aradım işte.. tek vasfı, beni çok sevmesi bile olabilirdi.. bu yüzden ailemi de çok kızdırdım yer yer.. gençtim, toydum; yanlış seçimler yaptım.. seviyor diye, yanlış insanlar aldım hayatıma.. olmadı..

umudumu kesmişken artık; bu yaştan sonra vazgeçmişken, hayalini bile kurmaktan; çat diye çıkıverdi karşıma.. hayırlarımı evetlere dönüştürmeyi ve bunu da ustalıkla yapmayı başardı... ve şimdi, evet hiçbişi belli değilken bile; idrak ediyorum ki, ben mutluyum... dün çektiğimiz resimlere bakarken, doğalının bu olduğunu hissettiğimden mutluyum.. yanımdaki o olmalı tabii diye diye mutluyum.. senelerce birlikte olan insanları elele görünce yadırgamamak gibi.. isimlerini birlikte anmak gibi.. o hayatımda olduğu için, mutluyum...

kalmasını da istiyorum... bu yaşadığımız şeyi kaybetmekten ödüm kopuyor.. bana yaşattığı lüksleri kaybetmekten, sevgisini kaybetmekten... büyük belirsizliklerle çevriliyiz, yarınımız bile belli değil ama; ben mutluyum...

işimde de mutluyum... sevmediğim işimden kurtulabilmek için, kıçımı kaldırmaya cesaret ettiğimden beri, çok mutluyum.. istediğimde her şeyi yapabileceğimi gördüm, hiç bir şeyin -en azından bana- imkansız olmadığını...

ve çok yakınsam da, okulumda da mutluyum.. herkesin cesaret edemeyeceği bişeye kalkıştığımı ve zor da olsa altından kalkacağımı bildiğimden mutluyum... işten gelip, kıçımı yayıp oturmak yerine kendim için bişiler yapabildiğim için... keşke ben de yapabilsem diyenleri gördüğüm için...

şimdiye kadar, sahip olduğum hiçbirşeyi elde etmek için insan üstü çaba sarfetmedim ben.. liseyi de, üniversiteyi de, ikinci üniversiteyi de ve en son yüksek lisansı da; kendimi zorlamadan okudum, bitirdim, kazandım... annem karşı çıksa da, hep aynı şeyi söyledim.. "benim bunlara ölüm yeter" yetti de :) şimdi zorlanıyorum evet, ama bu kez hayatımı tek kişi yaşamadığımdan.. bu sefer sevgilime karşı sorumluluklarım olduğundan... ama biliyorum ki, buna da yetecek kadar gücüm hala var... bu da geçecek.. yeni planlar yapacağım.. yeni hayaller kuracağım ve yine biliyorum ki, onlara da ölüm yetecek...

durduğum yerden bakınca; düne bugüne geleceğe... başardın kızım diyorum... yaşanan her olumsuzluğa rağmen, sağ çıkmayı başardın...tek bi eksiğin vardı, mutlu olmak.. artık o da var.. bu bi olgunluk seviyesi belki, yaşla gelen.. belki elindekilerle yetinme becerisi.. bunu bile kazanmak önemliydi...

kendimle gurur duyuyorum, benimle gurur duyan bi sevgilim var ve mutluyum!