Üstüme Yapışmış Çaresizlik

İnsanların yalnızlıkla başa çıkma yolları, çeşit çeşit...
Sevgilin terkeder, ev gözüne bomboş görünür; içip sızmayı denersin...
Biriyle paylaştığın evde ansızın yalnız kalırsın, sen de evden çıkmayı seçersin...
Duramazsın o evde, üstüne gelir duvarlar...

Başkalarının başına gelen her tür trajedinin, beni yalnızlığımla yüzleştiriyor olması çok enteresan..
Ya gerçekten dünyanın etrafımda döndüğünü sanan bir benmerkezciyim...
Ya da, üstüme yapışıp kalmış olan bu çaresizliği pek güzel kamufle etmiş ama beklenmedik her olayda, sızdırmasına engel olamayan bir beceriksiz....

Yalnızların yanlış anlaşılması, şaşılacak bir durum değil aslında...
"Ben sana hayatımdaki en kötü olayı anlatıyorum, sen kendi acılarını anlatıyorsun bana" diye kızarlar mesela...

Aslında yalnızlar, kendi kaderleriyle hesaplaşıyorlardır...
Sana "daha kötüsü de var" diyip, seni teselli etmeye çalışıyorlardır.

Sevgilinle mi kavga ettin? Üzülme bir tanem; bak, benim kavga edecek bir sevgilim bile yok...
Ne, kocan evi mi terketti; çok mu yalnız hissediyorsun kocaman yatakta? Bunun için kendini üzmeye değer mi? Ben her gece yalnız uyuyorum, öldürmüyor merak etme...

Evet belki çok duygusuz geliyor olabilir...
Hem durumunu sana güzelliyorum...
Hem kendime trajedilerden battaniye örüyorum...
Benim de bir yerde, ağlayabilmem lazım!
Her gün içinde bulunduğun ve artık kanıksadığın bir duruma ağlayamıyorsun ki....
Senin trajedin beni sarsıp uyandırıyor!
Senin on üzerinden dört alan acına verdiğin reaksiyon, benim sekizlik yalnızlığıma ağlamam gerektiğini hatırlatıyor bana...
Sen beni sağlıklı bir insan yapıyorsun, ben de seni teselli ediyorum işte.. Ne var bunda kızacak!