Annem..

şu hayatta en çok annelerimiz karşısında çaresiziz...

ne acılarına yüreğimiz dayanır, ne hatalarını söylemeye dilimiz yanaşır..
tek bir gözyaşına dünyayı yakabileceğimiz tek insandır belki..
onu ağlatan birine beslediğimiz öfke ve nefret bizi şaşırtır..

insan annesine hata yaptığını nasıl söyler ki?
söylemezsen şayet, devam edilen hatanın doğuracağı sonuçlar?
söylersen; kırılan kalbi?
bir de ağlarsa karşında?
onun gözünden tek damla yaş akıtana ettiğin beddualar dönüp dolaşıp seni bulmaz mı?

durduğun yerde erir gidersin böyle işte..
kendini  yer durursun...
sussan, vicdan azabı..
konuştun da, ölümden beter..

bir gıdım akla ihtiyacım var şu anda..
ne yapmalıyım, üstelik bin kilometre mesafeden, elimden ne gelir?

annem hasta..
akciğer kanseri, hem de son evre..
kemoterapiye iyi yanıt veriyor, iyileşme şansı yok ama uzun ve kaliteli bir hayat şansı var..

sigara içmeye devam ediyor!
içmiyorum diyerek, herkese yalanlar söyleyerek..
gizli saklı gidip sigara alarak, pencerelerden sarkarak sigara içiyor..
leş gibi sigara kokarak içeri girdiğindeyse, içmedim diyor..

tükeniyoruz! parça parça eziliyor içimiz..
tüm o kemoterapi seansları.. sonrasında yataktan kalkamadığı acı dolu günler..
ağzına tek lokma koyamadığı, mide bulantısından uyuyamadığı geceler..
hepsi boşa gidiyor..
çünkü sigara, kemoterapinin etkisini yok ediyor..

anlatıyoruz, uzun uzun anlatıyoruz..
karşımızda çocuk gibi ağlıyor..
sadece susuyor..

biz de sadece susuyoruz..
biz sustukça, o sigara içmeye devam ediyor..
biz konuşunca çocuk gibi ağlıyor..

bu ne menem bi kısır döngüdür!
bir çıkar yolu, bir çaresi yok mudur?

annemizi kaybetmek demek, içimizden bir parçanın ölmesi demek..
bu düşünceye bizi yaklaştıran her eylem, içimizi kavuruyor!

insan çok sevdiği birinin iyiliği için, ona acı çektirmeyi göze alır mı?
almalı mı?

insan annesini ağlatmayı göze almalı mı?