MuHaSeBe

farklı olacak kadar cesur değilim artık. ama farklı olanlara gıpta etmeme engel değil bu..

ben farklı olmaktan çekiniyorum nicedir.

ergence bir ihtirasla, tüm gözlerin üzerimde olmasının ve o gözleri kaptırmaksızın taşımanın nasıl bir şey olduğunu bilirim.

ama bir zamanlar bayıldığın şeylerden artık korkuyor olman da imkansız değil.

sonradan ortaya çıkıveren yükseklik korkusu gibi...

her gün, defalarca "ne güzeeel" dediğin resimlere bakmak ve onlardan biri olmak istemek. ama her sabah aynı sıradan insan olarak çıkmak evden.

kimsenin kafasını çevirip bakmadığı.. görünmez olmanın güvenli duvarları arkasından yaşamak..

benim durumumda, yüksek topuklu ayakkabılara bakmak uzuun uzun.. bir kaçına sahip olmak hatta. dolabımdaki varlıklarını, hayata geçirememek.

eskiden daha cesurdu ayaklarım.

kısa kestirilmiş, doğal renginde saçlar.. eskiden sarıydı saçlarım, upuzundu, her daim fönlü..

ve eskiden daha az yer kaplıyordu bedenim uzay boşluğunda, bunu görünür olmaktan saymıyorum.

dikkat çekmeden, farkına varılmadan, çok da umursanmadan yaşıyorum.

buna alışıyorum ama hala içerliyorum...

kendimle bitiremediğim ne çok hesabım var.

kendini olduğu gibi sev diyenler var ya; onlardan gerçekten ikna edici olabilenlerden bir kaçına cidden ihtiyacım var sanırım.

ve ben narsist idim bir zamanlar.

sakin, sessiz, herkes kadar..

yaşıyoruz..

buna da şükür..