FoR My "MuSe"

bir süredir, tekrar yazabiliyor olmanın heyecanı içerisindeyim.. o kadar uzun zaman olmuştu ki, ilham perimi kaybedeli; şimdi yaptığım herşey yeni bir başlangıç, baby steps..

paylaşmak istedim..

birine değil, birinden aldığım ilham ile yazdığım da not edilsin istiyorum..

Ansızın parmağın sızlar mesela; bakarsın, incecik bir iz görürsün.. İşte sen "o"sun; canımı en çok yakan, incecik kağıt kesiğim...

İnsanin sadece kendi bildiği ve herkesten sakladığı bir huyu vardır ya; kendinde en sevmediği yer.. Tam oradan seviyorum seni..

Tüm gelişmelerden haberdar olmak için, sana bakıyorum. Mutsuzsun da ölüyor muyuz, iyisin de gülüyor muyuz?

Ne kadar sağlam yapıştırsan da, bazen sızdırıyor kalbin ve o çatlaktan hep hüzün çıkıyor. Gören de sanacak ki, kalbin acıya durmuş...

Günaydın aydınlığım, ayışığım; ellerime değemeyen o güzelliğine..

Rüyalarında; küçük adamlar, küçük adımlarla rüzgara karşı yürüyecek.. Yağsa rahatlayacak diyeceksin, yağmayacak..

Ben istersem kelimeleri kifayetsiz, notaları yersiz kılarım.. Durup dururken, hayatını anlamsızlaştırmama neden olma çocuk..

Bir adam gelir; "yaşanmışlıklarım" diye gururla taşıdığın herşeyi, güzelim avuçlarına sığdırıverir.. Çaresiz, aşık olursun..

Türkçe muazzam bir dil.. Sadece beş harfi yanyana getiriyorsun, bir ömürlük acı ediyor; "neden?"

Bugüne kadar benim olduğuna inandığım hiçbirşeyin ellerimden kayıp gitmesine izin vermedim.. Gidebildiysen, bir sebebi var...Ama yalan yok; öyle görkemli gittin ki, dur demek gelmedi içimden..Senin kadar güzel giden hiç olmamıştı..O günden beri, sırtını sever dururum..

Hayatından gidenlerin ardından şarkılar söylemeye öyle alışırsın ki; bir süre sonra, arkandan söylenen şarkıları duyamaz olursun.

O kadar aynıydı ki kumaşlarımız, benden çok güzel yama olurdu kalbine...

Gidenlerin kalbinde açtığı delik, aynadaki yansımaları kadar büyük olmuyor; biliyor musun?

Ellerimi yakan o ateşini, gururla taşıdım yıllarca avuçlarımda.. Bu yüzdendir, gittiğinden beri kimselere dokunamayışım..

Ansızın bir leylak kokusu saracak ortalığı, dönüşü olmayan gidiş neymiş; anlayacaksın..

Yaşanan her acıyı geride bırakacağım derken, kırılmış kalbimin parçaları üzerinde yürümek; beni, geride kandan bir iz bırakmaya mecbur ediyor.. Ve nihayetinde o kan; arayanın beni bulabileceği bir ize dönüşüyor.. Kaçamıyorum, saklanamıyorum.. 

Kalbim öyle bir dondu ki; adının yazdığı sayfayı çevirmeye kalksam, tuzla buz olacak..Korkumdan, hep aynı sayfaya bakıyorum nicedir..

Elbet acıyacak ellerin, kırık camlar taşıyorsun nicedir; lakin artık kabullenmelisin, kimse gelmeyecek almaya..

Bir kez bile terkedilmemiş insanların, çektikleri korku filmleri bol kanlı olur. Terkedilmek, kabusları geliştirir..

Hüzün bir yüktür omuzlarında, umut ise kaygan zemin.. Düşmek için tek gereken, koşman için kollarını açmış biridir artık..

Çünkü hiçbir kent; bunca anıyı, bunca acıyı taşıyamaz..

Gitme diye; göğsümü parçalayıp kalbimi söksem yerinden, "ellerin kirli" der yine gidersin..

Aramızda bunca kilometre var ve buna rağmen dünya dönüyor; inanabiliyor musun?

İyi geceler, içimin aydınlık penceresi.. Nöbetimi devral bu saatten sonra.. Korumamız lazım cam duvarları.. Sen ve beni; diğerlerinden ayıran...

Öyle güzel "kaybediyorum" ki seninle olunca; bir daha gün yüzü göresim gelmiyor.. Ve öyle çok "başka" şey kazanıyorum ki beraberinde, hesaptan cayasım geliyor..

O kadar inanıyorum ki, ölürken resmini tutacağıma ellerimde; şimdiden arkasına yazdım vasiyetimi..

Sayısız sevenin arasından ayır beni.. Bugün değil, otuz yıl sonra sına beni..

Birgün, leş gibi bir yağmur altında ıslanmış bulacaksın beni kapında. Bunu unutma, sakın kimsin diye sorma..