FoR My MuSe (6)

Aldığım nefes, kurduğum hayal, attığım adım.. Ölüyorum diyeceğim, o bile yarım...

Kelimeler beklediğinde çürüyor, masallar yarımken hiç de güzel görünmüyor aynada.. Sen "üç nokta" ol hayatta.. Sonun gelmesin!

"Canım" dediğin kişi gittiğinde anlarsın.. Kimseye dokunamadığında, ellerin; kimseye bakamadığında, gözlerin; kimseyi sevemediğinde, kalbin olduğunu.. Canın değil belki ama, en büyük parçası olduğunu.. Çünkü hayatta kalırsın.. Anlamaya yetecek kadar uzun bir hayat..

Her şey sona erdiğinde; hayatımın jeneriğinden akan tek isim, tek yüz olur musun Melek?

İyelik eki ile dolu cümleler yazıyorum.. Kalbin, ana diline hakim değil.. Görmüyorsun..  Bir çift güzel kafiyeden ibaret kalıyorlar!

Ne tamdı, ne yarım; artık görmüyorum.. Baştan başlıyorum.. Herşey tastamam.. Benimle baştan başlar mısın?

Veda etmeye kalkıyorsun, veda etmeler bitmiyor.. Derken, ölmekten vazgeçiyorsun.. Yalnızlık uğruna vazgeçtiğin hayata, kalabalık yüzünden dönüyorsun!

Altını çizmek istediğimiz tüm cümleleri, davullarla vuralım.. Göremeyenler duysun diye.. Sanki istiyorlar da, yetmiyorlar gibi..

Ben imkanların ve fizik kanunlarının altını üstüne getirdim de, sen o güzel ayaklarını şuraya getiremedin!

Tek bedeni olan çifte ruhlar taşımaktayız.. Azınlığız, göze batmıyoruz...

Tüm geride bırakılışları ve beklemeleri deniz kenarında yaşamış birinin, denizsiz memlekette yaşamayı seçmesi.. Daha doğal olamazdı..

Dünyanın binlerce farklı yerinde, binlerce küçük mucize yaratılıyor.. Mesela ben seni düşünüyorum.. Mesela sana yazıyorum.. Mesela..

Aşk, terbiyesizlik cüretini kalbimizden almaktadır..

Şimdi kalbime bir olta salacağım, ya nasip diyerek.. En büyük balık sensin, yine seni tutucağım...

Ak derim, kara dersin.. Uğruna kan dökersin.. Hep kendi kanın, yandaşsız şovalyem..

Aklındaki her sorunun, içindeki her çıkmazın cevabı var bende; hem de kafiyeli.. Bir gün duymak istersin diye, usul usul biriktiriyorum..

Sayfalarca yazdıran aşkı; unutsan bi dert, unutmasan ayrı! Unutcaksın da ne olacak? Ne yazcaksın? Yazmasan ne olcak halin?

Herkes gider, her hikaye biter, her yıldız kayar.. Biz de arkalarından şarkılar yaparız.. Biz işte, aşıklar..

Oysa yapılması gereken; gidecek olanlar ile, kalmaya niyeti olanları ayırdedebilmek! Gitmek isteyeni tutmak yerine, kalmak isteyene yer vermek..

Hiçbirşey, olması gerektiği gibi değil.. Çünkü hiçkimse, olması gereken yerde değil..

Her gece; yıldızları kırpar, tozlarını başucundan uykularına savururum.. Tüm o parlayanları senin sanırsın.. Aşk benimdir, sihir sanırsın..

Sana ait herşeyi, hazinem olarak sakladığımdan herkesten.. En derinime sakladım ellerini de.. Gözleri değsin istemedim..

Keyfin yerinde ve herşey çok güzelken, ansızın boğazına düğümlenen o yumruyu anlayamıyorsun değil mi? Kurduğumuz bağın karşılıklı olduğunu kabul et artık!

Aşkın doğası katil, defalarca da sorsan nedenini; alacağın tek cevap sessizlik olacak.. Hangi cellat açıklayabilmiş, ellerindeki kanı?

İstediğin gibi yaşayamıyorsan, istediğin gibi de ölemiyorsan bir taraftan.. Araf'tasın işte, hoşgeldin aramıza.. Çok fazla sorgulama!

"Az kalsın ölüyorduk" bazılarımız için bir bir kurtuluş, bazılarımız için ise bir hayal kırıklığı cümlesidir..

O kadar yanlış şey var ki, hangisini düzelteyim? “Dahi” anlamındaki -de' yi ayrı yazmıyor, yanlış şehirlerde yaşıyor, yanlış insanları seviyorlar..

Ne uyuyabiliyor, ne yazabiliyorsun.. Saçma sapan bir "hiç" liğin ortasında, saçma sapan kalakalıyorsun.. İşte bunlar hep benden..

Bu gece ölmemiz gerektiğini biliyor, fakat yöntemi yakıştıramıyorduk kendimize.. Destansı olmalıydı falan.. Kendimize kıyamıyorduk!