YaLNıZ..

Ne kadar çok insan yalnız...
Yalnız yaşıyorlar, yalnız geçiyor hayatları...
Evler artık daha küçük, tek kişilik sanki...

Kendilerine özel alanlar yaratıyor ve yalnızlığı katlanılabilir hale getiriyorlar..
Rutin televizyon programları belirliyorlar mesela...
Ya da başka türlü rutin alışkanlıklar...
Böylelikle, kendileriyle kalmaktan kurtuluyorlar...
Bir süre de olsa, yalnız olduklarını unutuyorlar...
Sanal arkadaşlıklar kuruyorlar...
Geceleri, bilgisayar başında; belki yüzünü görmedikleri ya da sesini duymadıkları insanlarla yazışarak; yalnız hissetmemeye çalışıyorlar...

Evet; artık herkes maddi açıdan daha özgür..
Bu yüzden de, kendi ayakları üstünde durmaya çalışıyorlar...
Tek başlarına ev tutuyorlar, tek başlarına ayakta kalıyorlar...
Hayata, çetin ceviz olduklarını kanıtlıyorlar..

Arkadaşları da var...
Geceleri kimseden izin almadan gezip tozuyorlar..
İçiyor, sarhoş oluyor, maceralar yaşıyorlar...

Sonra yine, tek kişilik evlerine dönüyor ve yalnız uyuyorlar...
Çift kişilik, kocaman ve pahalı yataklarında; tek başlarına...

Yalnızlık, çağımızın hastalığı...
Herkesin şikayet ettiği ama kimsenin de vazgeçemediği..
Çünkü bir defa alıştın mı yalnızlığa, katlanılmaz oluyor evde başka bir ayak sesi...
Tezgahta bulaşık, antrede terlik, banyoda diş fırçası...

Ne televizyon kumandasından vazgeçebiliyoruz, ne de yalnızlıktan yakınmadan durabiliyoruz...

Biz aslında yalnızlık ile; iki sevgili gibi oluyoruz...
"Ne seninle, ne de sensiz" diyoruz...

Sürekli şikayet ettiğimiz halde, yalnız olmaktan; ısrarla, her gece yalnız uyuyoruz...