Bazı insanlar var, görünüşün aldatıcı olduğunun sözlükteki karşılığı...
bir bakarsın; güler yüzlü, kahkaha kıyamet.. gittiği yere neşeden başka bir şey götürmez.. herkes onunla konuşmak için can atar, oturduğu masa anında dolar...
oysa bu insanlar matruşka gibidir..
eve girdikleri gibi, üstlerindeki o karakteri soyunup, altından bambaşka bir karakter çıkarırlar...
hüzünlü, yorgun, ağlamaklı...
o kadar zordur ki böyle insan olmak...
bir öyle bir böyle yaşamak, o uçtan bir diğer uca savrulmak...
o kadar yorucudur ki...
ha bilerek yapmazlar bunu.. ellerinde değildir aksi...
yanlarında biri varsa, ister istemez o kılıfı geçirirler üstlerine..
gerçekten yalnız kalana kadar da, kendileri gibi olamazlar...
işte bu insanlar için söylenmiştir belki de "kalabalıklar içinde yalnızlık" deyimi...
etrafları çok kalabalıktır ama aslında çok yalnızlardır...
en acıklı aşk şiirlerini yazanları sohbet programına alanlar, o programı izleyenler; inanamazlar o bilek kestiren dizeleri o kişinin yazdığına...
karşılarında gülümseyen, son derece esprili birini gördüklerinde hayretler içinde kalırlar...
ya da en acıklı şarkıları yazanlar...
bambaşkadırlar ya hani konserlerinde...
yıldız tilbe mesela...
sezen aksu mesela...
o şarkıları yazdıysan, çoktan kesmeliydin o bilekleri değil mi?
ama durum başka...
bambaşka hatta...
birden fazla karakter barındırıyor bu insanlar bedenlerinde...
hangisinin ne zaman üste çıkacağını kontrol edemeden hem de...
arkadaşlarla oturup yemek yerken mesela, boğazına bir yumru düğümlenmesi ile; eline ilk geçirdiği peçeteye, kitleleri intihara sürükleyecek tek satırlık bir şey karalayıp, hiçbir şey olmamış gibi yemeğe devam edebilirler..
kontrol edilemeyen bir yaratıcılık...
çoğu yaratan insanın, çareyi intiharda bulmasının nedeni de bu olsa gerek...
der ya Ali Lidar...
"kafamda, susmaları için yalvardığım sesler var"
kafanızda o sesler, içinizde hiç terketmeyen bir hüzün ve derinlerde kontrol dahi edemediğiniz başka bir insan ile yaşamak...
buyrun, kararı siz verin...
aynı kişi midir, bu ikisi?
2 yorum:
çok zor insanlar onlar...
neşeli olduklarını bildiğim o insanlar birebir kaldığımızda hep depresif yönlerini gösterdiler bana... "insanlar beni böyle bilmez" dediler hep, insanlar onları hep neşeli matrak görmeye alıştıklarından ve öyle görmek istediklerinden o çemberde kısılı kalışlarından bahsettiler...
zor insanlar gerçekten, insanın üzgün görünmeye hakkı olmaması çok zor...
üzgün görünmeye hakkı var ama bunu yapacak cesareti yok...
belki alışkanlığı yok...
aslında niyeti yok...
içimden gelen bundan ibaret ise, başkasına yaranmak için değişmeyeceğim azizim ;)
Yorum Gönder