YaLNiZ

Resmen izole oldum burda! Bu minik sahil kasabasinda, tum hayattan izole olmus gibi hissediyorum kendimi.. Uzak, habersiz, disarda... Yanimda, eski hayatimdan kimse yok. Yeni hayatim dedigim hayattan ise sadece bi kisi... Kimsenin mutluluguna dahil olamiyorum, acisina uzagim "yakin"larimin...
Tek basimayim hayatta... Bildigin tek.. Kocaman anlamlar tasiyan, uc harfli zavalli bi kelime baktiginda..
Bi keresinde "kalabaliklar icinde yalnizlik da neymis, bre burjuva; basbayagi, kimsesizlik icinde deli gibi yalnizlik" yazmistim.. Afferin lan bana, ne guzel anlatmisim halimi..
Kucukken yalniz kalmayi beceremedigim icin, hayatima anlamsiz insanlar almaya yeltenmem sonucunda, annem psikiyatriste goturmustu beni.. Simdi o psikiyatrist gelsin de, tum o freudyen bakis acisiyla otursun bakayim koltuguma.. "Yalnizliga alisman gerekiyor, herkes aslinda yalnizdir" gibi safsatalarini soylesin bana bi daha..
Dolu dolu 11 aydir, hatta az daha iyimser baksam 12 aydir yalniz yasiyorum.. Ole bildigin yalniz yasamak gibi degil ama benimkisi.. Tum arkadaslarim ve ailemden 1000 km uzaktaki bi yalniz yasamak.. Bildigin, iliklerine kadar yalniz yasamak!
İliklerim bile yalniz lan, bahsi acilmisken!