Bu iş iyi hoş da...
Her sene, o çok alıştığım çocukları göndermek giderek daha zor gelmeye başladı...
O kadar yatırım yapıyorum onlara, ablalık yapıyorum; yeri geliyor annelik...
Koruyor, öğretiyor, kızıyorum...
Resmen gözümün önünde çocukluktan gençliğe terfi ediyorlar...
Konuşmayı, düzgün davranmayı, hitap etmeyi, öğrettiğim mesleği kusursuz icra etmeyi öğreniyorlar...

Sonra bir bakıyorum, artık gidiyorlar...
O kadar zor geliyor ki...

Onlar her gittiğinde, benim de içimden bir parça gidiyor gibi...
Bir kısmım eksiliyor sanki...

Her birini okul numarasına kadar bildiğim...
Ailesini öğrendiğim....
Çektikleri aşk acısından aile sorununa kadar bildiğim...
Odama gelip ağlayan, kızan, kavga eden o çocuklar...

Bak işte yine gidiyorlar...

Giden değil, kalan olmak çok zor be...

2 yorum:

Unknown dedi ki...

Herkes senin gibi mesleğini severek ve içten bir şekilde yapsa keşke :)
İnsan herkese herşeye alışıyor bir zaman sonra. Alışınca da haliyle üzülüyor.

PoLLy dedi ki...

Mesleğini bu kadar severek yapmanın bedeli de üzülmek galiba...
Olsun, ne yapalım.. Bu işin de fıtratında bu var ;)

 
MüTeveLLi HeYeTi © 2009. BaLıK GöZüNDeN İNeK!