UyaNış....

Arkadaşlarımın çoğu evlenip çoluk çocuğa karıştı.. Her birinin en az bir çocuğu var...
Ne kadar yoğun çalıştıklarını da, ne kadar yorulduklarını da, kariyer yapmak için nelerden fedakarlık ettiklerini de görüyorum...
Ama hepsinin, çocuklarına ne kadar çok vakit ayırdığını da görüyorum..
O yoğun tempoda, o yorgunlukla; yine de çocuklarının yanında olmayı nasıl da başardıklarını...

Çocukken insana anlamsız gelir.. Anlam veremediğin için de sorgulayamazsın..
Anne-baba olmanın ne demek olduğunu anlayamazsın...
Ama yaşım kemale erdiğinden; kendim anne olmasam da, çocukluğundan beri tanıdığım arkadaşlarımın anne-baba hallerini gördüğümden; her şey daha anlamlı şimdi..

Aslında zor bir şey değilmiş, ebeveyn olmak...
Gereken tek şey sevmekmiş aslında..
Çocuğunu sevmek...
Çünkü sevgi, her zorluğun üstesinden gelen tek şey..
Yorgun da olsan, moralin bozuk da olsa, hayat üstüne üstüne de gelse...
Sevdiğin bir canlı var ise, hele ki bu senin çocuğun ise; dünya durur durur yeniden dönermiş...

İşte şimdi bu bilgiler ışığında, tekrar değerlendiriyorum geçmişimi...
Çocuklarıyla vakti geçirmeyen, geçirdiği zaman da burnu akıyor diye çocuğunu döven bir baba...
Babanın sorumsuzlukları karşılığında tüm hayatını çalışmaya ve ağlamaya adamış bir anne...

Bizim ebeveynlerimiz çok meşgul, çok hüzünlü, zor günler geçiren insanlar değilmiş; bize anlatıldığı gibi...

Şimdi durduğum yerden bakıyorum ve diyorum ki; bizim ebeveynlerimiz aslında bizi hiç sevmemiş....