UNdeFiNeD

Kendimi işime adadığım bir gün daha..
Pek yapmıyorum bunu aslında. Ya yumurta kapıya dayanacak ya da benim kafamı dağıtmaya ihtiyacım olacak..
I.
Bazı şeyler vardır, üstünde kafa yorulması gerekmektedir. Düşünmeli ve hakkında karar verilmelidir. Ama bi türlü elin gitmez o konuya. Araya bi sürü saçma sapan şey şıkıştırırsın, çok işin olduğu için ona vakit ayıramadığına kendini inandırırsın ya.. aynen öyle, korkarım...
Son dönemlerde içinde olduğum ruh halini pek beğenmiyorum.. ne yüzeydeyim, ne derinde. Ortada asılı kalmış gibi hissediyorum. Yukarı mı çabalamalı, aşağı mı; onu bile bilmiyorum üstelik.. işte kafamı toplayıp düşünmem gereken konunun hası, burdan başlıyor. Ne yapmak istediğime karar vermeliyim önce. Bugün kesin kararlı olduğum bir şeyin, yarın da aynı kararlılıkla arkasında durabilmeliyim.. durağan ve dirayetli olabilmeliyim..
II.
Yaşı küçükken insan, herşeyi bildiğini sanıyor.. küçük dağların yaratılmasında emeği geçti zannediyor. Büyüdükçe ego küçülüyor ama, ne enteresan.. pastaya eklenen her yeni mum, biraz daha bilgi götürüyormuş gibi sanki, “bilmiyorum” demeyi öğreniyor. Bilmiyorum demekten çekinmiyor.. hatta Sezen Aksu gibi “bu kızı yeniden büyütmek” ten, herşeyi yeni baştan öğretmekten bahsediyor..
Büyüyorum ve hatta yaşlanıyorum artık.. kendi bilgimden şüphe ediyor, ne kadar az şey bildiğime hükmediyorum... karşıma geçip de, “ben bilirim” diyenlere tahammülsüzüm ama hala. Belki bu da bir evredir. Belki onlara tahammül etmeyi öğrendiğim zaman olacağımdır, tam anlamıyla..
III.
Siz siz olun, karşımda “ben bilirim” diyerek dikilmeyin olur mu? Çok pis kalbinizi kırarım... öyle bir görmezden gelirim ki, aklınız fırtar..
Bi de bana kafamı dağıtmak için, öfke dolu yazılar yazmaktan daha enteresan bi yöntem önerin ya.. sevmiyorum bu halimi..
IV.
Bi de; gelirken çikolata getirin bi kere de be.. hep eliniz boş..

(git gide cıvıklaşan bu uslübu, sadece –daha yazarsam iyice boku çıkacak- korkusundan sonlandırıyorum. İyi günler herkese)