bugün/yarın

Bugün hiç keyfim yok blog...
Yarın, ev arkadaşımın ölümünün birinci yılı...
Bu akşamdan izmite gideceğim.
O günü tekrar yaşayacak, o acıyı tekrar çekeceğim...
Daha atamamışken üstelik...
Hala en sevdiği şarkıyı, gözlerim dolmadan dinleyemezken; hala her gördüğüm maça ası bana onu hatırlatırken...

Ölüme alışıyoruz...
Hepimizin kayıpları olmuştur elbet..
Ama insan genç ölümleri kaldıramıyor be blog...
29 yaşında gencecik bi adamın, bi motor tepesinde bi anda ölmesi; yaşlı bi insanın kalp krizinden ölmesine benzemiyor..
Sabah evden çıkarken koltukta sere serpe yattığını görüp de kızdığın adamın, 2 saat sonra öldüğünü söleseler de inanmıyorsun.
Ta ki kendi gözlerinle görene kadar!

Gidemedim mezarına bi senedir.
Gidemiyorum..
Ne diyeceğimi bilemiyorum, korkuyorum..
Özlüyorum çok...
Ne kadar sevdiğimi, onu kaybedince anlamış olmaktan utanıyorum...
Sorumsuz, vurdumduymaz, dağınık diye söylenip durduğum adamı; meğer ne çok sevdiğimi farkettiğim için...
O ölünce farkettiğim için, çok utanıyorum..

Bugün hiç keyfim yok be blog..
Yarın da olmayack, sonraki gün de..
Ben yine, uzun bir süre, sanki yeni görmüşüm gibi tabuttaki yüzünü...
Keyifsiz olacağım..
Özlüyor ve utanıyor olacağım...