KıZGıN/SiTeMKaR/YoRGuN/ÖFKeLi

ben aslında kızgın uyanmam.. sabahlarım, uyku sonralarım sakindir. çünkü ben, uyudukça unuturum herşeyi. bu sabah kızgın uyandım.. ve hala içimde nedensiz ve üstelik dinmeye niyeti olmayan bi öfke.. hiddetli bi öfke de değil ki, bağırıp çağırıp yatıştırayım..sitem dolu bi öfke sanki.. hani üniversite seçiminde, uzaklara gitmemen konusunda baskı yapar ailen de, yakında ama istemediğin bi yeri kazanırsın. işte öle bi öfke. "senin yüzünden" sitemiyle dolu..

durduğum yerde dudaklarımı sarkıtıp, mutsuzluk efektleri yaratasım var yeni yeni.. sıkıntımın nedenine çok da vakıf olmadığım gibi, çözümü hakkında bi fikrim de yok.. içim daralıyor.. kızgınım herkese ve herşeye.. beni bu masada oturmak zorunda bırakanlara, çalışmak zorunda kalmama sebep olan aileme fln. hepsini karşımda tek sıra yapıp, "sizin yüzünüzden!!!!!" diye bağırmak istiyorum.. benim bu isyankar çığlıklarım karşısında, yüzleri yere baksın karşımdakilerin. utansınlar, suçlarının farkına varsınlar istiyorum..

hüzne bulanınca, dibe batıp bi gayret yukarı çıkmak isteyenlerdenim ben. şimdi azıcık hüzünleneyim, kalanını paket yaptırıp evde hüzünlenirim diyemiyorum. "hüzünlen de bitsin kadın" telkinleriyle yaşıyorum. bu sebepten de, her bir hüznün bokunu çıkarırcasına, dibinde geziniyorum. nefessiz kalana kadar da, çıkmıyorum.. yorulayım diye hüzünden belki.. hiç bir şey yapmaya enerjim kalmazsa, belki hüzne de kalmaz hem. çok da yanlış değil hani..

işte böle durumlarda, toplu hüzün seanslarında sadık şekilde yerlerini alan üç beş kayıp ve kötü hatıra da yerleşiyorlar göğsümün üstüne.. ne kadar kalabalık olurlarsa, o kadar keseceklerini bildiklerinden nefesimi.. eş dost; kim varsa getiriyorlar...
nefesim daralıyor işte bugün.. olmadık hatıraların da eşliği ile, kalabalık hüzünleniyorum. şimdi "neyin var" diyecek birine, verecek cevabım da yok üstelik.
kızgınım, sitemkarım, yorgunum ve öfkeliyim..
bi de pazartesi üstelik..