PaMuK HeLVa

Kendimi yalnız hissettiğim zamanlarda; belki moral vermek açısından kendi kendime, “i will survive” tarzı yazılar yazmayı severim..
Zaten hep yalnız olageldiğimi, bu yalnızlığın beni sadece dirayetli kıldığını kendime hatırlatacak yazılar...
Çamurlu yollarda yaptığım yürüyüşlerden bahseden...
Çamura saplanmalarımdan, bir dala tutunmaksızın çıkışlarımdan çamurlardan..
Bir dahaki sefere; bir de topuklu çizmelerle geçişimi, yollardan..
Ayak izlerimi takip edişimi, kendi kendime konuşur gibi...
Benden başkasının ayak izinin olmayışını...
Yürünemeyecek kadar berbat haldeki yollara,topuklu ayakkabılarım ile dimdik ve sarsılmadan basıp geçtiğimi; geçip gittiğimi anlatan yazılar...

Engebeler ve çamurlar; zor gelse de başta...
Vaad edilen otobanları reddetmenize sebep olabilir...
Korkutabilir fazla kusursuzluk...
Kaymak gibi yollarda, düşme tehlikesi yaşamadan yürümek hayal bile edilemez bişeyken, seçenek haline geliverse; reddedilen seçenek olarak sonuçlanır..
Bu bünye; bunca çamurdan sonra, otobanda yürüyemez...

Son zamanlarda çok düşünür oldum...
Rahat etmek adına verdiğimiz her uğraş, korkak yapmıyor mu bizi?
Kötü hale düşmekten, kötüden korkar oluyoruz..
Öğrenciyken okuldan eve 10 kilometre yürürken misal; şimdi bakkala bile arabayla giden bi neslin evlatlarıyız..
Ve o arabayı kaybetmemek için canımızı dişimize takarız...
O arabanın bedeli 5 panik atak çünkü (bi sigorta şirketi reklam metninden alıntıdır)

Soyutlayacağım kendimi bu aralar tüm bu hayhuydan...
Ne otobanda yürüyecek cesaretim, ne çamurlarda mücadele edebilecek takatim var..
Ben şu aralar bir pamuk helva öbeğinin üstünde takılıyorum...
Beyaz, kocaman bi pamuk helva...
Ne kadar yürürsem yürüyeyim, ayaklarımın acımayacığını bildiğim..
Ne kadar çabalarsam çabalayayım, uzaklaşamayacağım bi pamuk helva...
Konforlu, yumuşak ve doğası gereği sevgi dolu...
Kendime kıysam bile;o bana kıyamadığından, yumuşacık yakalayan beni....
Sadece lunaparklarda vardılar eskiden, şimdi her yerde varmış..
Çok mutluyum...
Bi süre daha böle gitsin istiyorum.
Bi süre daha, çok değil..
Ne olur kimse beni düşünmeye sevketmesin...