KeDiDiR KöPeKTiR

hayvanlara bayılıyorum ben.. bilen bilir, iflah olmaz bi hayvan seviciyimdir.. gerçi böle söleyince, sanki ölü sevici gibi oldu; hyk! yok.. bildiğin hayvan sever diyelim. ama hakkaten sever. yani öle "aman da ne tatlıymış, tut ablası yaklaşmasın" diyenlerden değilim. sevgi dokunmaktır derim, iki elle dalarım... parmaklarım o kürkün içinde gezinmedikçe, o ıslak burun yüzüme değmedikçe, üstüm başım tüy olmadıkça; hayvan sevmiş sayılmam... sevdim diyeni de ciddiye almam..

çantamda mütemadiyen kedi maması taşırım mesela. ormanda kaybolma riskine karşı ekmek ufalayan hansel ile gratel gibi, geçtiğim yerlere birer avuç bırakırım. maksat sokak kedileri mutlu olsun, karınları doysun, damakları bayram etsin.. kapının önüne su koymaya çalışıyorum, kalmadığını gördükçe. sağolsunlar bu konuda çok suyarlı komşularım var. kedilerin maması da suyu da hep var. işten dönerken bakıyorum. eğer kalmadıysa suları, mamaları; o defa da ben koyuyorum.

kediler apayrı elbet. lakin sokak köpeklerine ayrı zaafım var benim.. o kocaman cüsselerine, pek çok kişiyi ürkütebilen heybetlerine rağmen; "hanimiş bu oğlancık" dediğim anda kıçlarını kıra kıra, kuyruklarını sallaya sallaya, kulaklarını geriye yatırıp yanıma koşmaları yok mu? kafalarını sevmek, kulak arkalarını kaşımak; onları dünyanın en mutlu köpeği yapabilir o anda. üstelik bunu da hissettirirler sana. başını kucağına koyar, patisini omzuna koyar fln. dokunur sana, sarılır kendince..

ahhh ahhh, en son modada sevmiştim bir sokak köpeği. gecenin köründe, modadan kadıköye doğru gider iken, gördüğüm sokak köpeğini çağırmıştım da; oturup yere dakikalarca oynaşmıştım hayvanla.. yanımdaki kişi bile, ki kendisi çekinir özellikle büyük sokak köpeklerinden, iki sevmişti kafasını.. o kadar canayakın, o kadar tatlı bi hayvandı. bak şimdi nası canım çekti ya. olsa da sevsek di mi ama?